Hier krijgt u de gelegenheid uw reactie op een onderdeel te geven of een vraag te stellen. Uw reactie wordt erg op prijs gesteld, want het gaat om de communicatie.
Uw naam wordt niet vermeld. U kunt uw reactie ook onder uw echte, of voor hier bedachte voornaam; dan blijft het persoonlijk.
U kunt ook ingaan op een reactie van een ander; zo kunnen we van een levendige uitwisseling creëren.
Beste Stephen,
Graag wil ik reageren op dit verhaal hoewel dat niet meevalt, omdat je zóveel vertelt en van een dermate immense omvang dat ik het in delen tot mij moest nemen om het te behappen.
Het maakt mij warm, stil en opgewonden tegelijk. Je zult dat maar als mens meemaken! Ik vind het al spannend om me dat alleen al vóór te stellen, laat staan als je het echt mee maakt (en er ontstond ook nog stiekem een verlangen om dat ook mee te mogen maken).
Als ik het lees ervaar ik dat het voor jou zowel lijden en chaos opleverde als hemelse verukking en dat het laatste alles goedmaakt.
Omdat het vooral jóuw ervaring is die je op een prachtige manier omschreven hebt wat het met je deed en doet en wat het voor je betekent, kan ik er weinig ‘mening’ over hebben. Het is wat jij hebt beleeft en hoe het jou heeft gevormd.
Een aantal zinnen uit jouw tekst bleven vooral bij me hangen en maakten indruk omdat het de inpact van je ervaringen benadrukt. Het hele verhaal maakt grote indruk sowieso. Een greep uit die zinnen:
– In een uur kan een mysticus meer ervaren dan een ander in heel zijn leven.
– Ik kan niet meer aarden in de oppervlakte van het bestaan.
– Mystici zijn voor de wereld belangrijk. Zij hebben een visioen ervaren waarin duizend stukjes van een legpuzzel samenvloeiden tot een samenhangend geheel. Dat is de bron van alle vrede.
– In één nacht stierf mijn kleinmenselijkheid en mijn normale bestaan.
– Ik mocht opstaan als een nieuw mens. Daarna had ik een leven nodig om te beseffen wat ik had gekregen.
– Mijn bestaan was onnavolgbaar gecompliceerd. Ik jongleerde tussen drie werelden: de hemelse, aardse en persoonlijke wereld.
– Wat ik gaf, kwam uit een onmetelijke reservoir. Geen mens of situatie kon mij arm maken.
– Wat een mysticus echter ervaren heeft, valt buiten het leven wat mensen samen delen. Hij staat daar alleen in. Zijn ziel maakt hem een vreemdeling.
– Ik had besloten net zo lang bij God aan te dringen tot ik door hem ontvangen werd.
– Ik veranderde in één nacht van een naïeve jongeman in een broeder van Christus, een zoon van God.
– Mijn thuis was naast de profeten, de Gezalfde, Paulus en Johannes. Ik deelde hun leven. Zij waren onvergelijkelijk dichter en dieper bij mij, dan vrienden of familie. Als ik hun woorden las, leek het alsof ik naast hen stond mee te schrijven.
– Nog steeds verwonder ik mij over het onvoorstelbare verschil tussen het aards gewemel en het thuis zijn bij God.
De vragen die zich toch aan mij opdrongen waren:
1. Hoe kun je nu zó goed voelen dat je bij God bent en werkelijk met hem praten? Dat Hij jou zei bijvoorbeeld: ‘is het je nu niet genoeg?’ Dat klinkt als een ‘normale’ converstatie. Dat verbaasde me.
2. Het lijkt me heel lastig om nog als (min of meer) normaal mens op de aarde te blijven rondlopen, heb je daar dan nog wel zin in? Je schrijft bijvoorbeeld: ‘zijn ziel (van de mysticus) maakt hem een vreemdeling’.
3. Heb je nu meer het gevoel van een roeping? Wat gaat een mysticus doen op deze aarde? Welke gevolgen heeft dit voor jou?
Ik ken je pas een jaar en dat heeft mijn leven al flink ten voordele veranderd, dus over het effect dat je kunt hebben op je omgeving kan ik zelf over meepraten. Het maakt me heel nieuwsgierig naar jou en jouw toekomst voor jezelf en voor anderen.
Veel liefs van Liesbeth
De profeten waren verliefd op een ‘God van mensen’. Zij waren altijd met hem in gesprek. Dat hielden zij privé. Alleen als zij dat konden vertalen in een duidelijke boodschap, spraken zij die uit voor het volk of de leiders. Als voorbeeld geef ik een eenvoudig stukje gesprek tussen God en Jeremia aan het begin van zijn optreden.
En het woord van Jahwe (de Godsnaam in het vroege Israël) kwam tot mij: Wat zie jij, Jeremia? Toen zei ik: ik zie een amandeltwijg. Daarop zei Jahwe tot mij: Je hebt goed gezien, want ik waak over mijn woord om dat te doen. En het woord van Jahwe kwam andermaal tot mij: Wat zie je? Toen zei ik: ik zie een kokende pot, verschijnende van de noordzijde. Daarop zei Jahwe: uit het noorden zal het onheil losbreken over alle inwoners van het land …(Jer. 1,11-14)
Het woord van Jahwe is het gesprek van God met de mensen. Het is geen gesproken taal. Het kan gehoord worden met de ziel. Het vertelt een verhaal zonder woorden, een visioen, een innerlijk zien. Zo’n visioen moet vertaald worden in mensenwoorden, in een boodschap. Dat is een diep proces, waarin de ziel samenspreekt met God en de wereld. (Ik noem dat Het gesprek met God) De profeet moet zelf woorden vinden om de betekenis van dat visioen door te geven aan de wereld. Dat gebeurt in een taal zonder woorden. Wij kennen dat. We spreken met lichaamshoudingen en gebaren, maken geluiden en geven seintjes. Ga maar eens na hoe je in gesprek bent met iemand met wie je ‘close’ bent. Met God is dat niet anders, maar dat gesprek vindt plaats in de grote ruimte van de eeuwigheid, met ervaringen die slechts voor een klein deel in woorden zijn uit te drukken. God spreekt dus geen letterlijke boodschappen. Zo gemakkelijk gaat dat niet. Een openbaring is geen sms-je uit de hemel.
Stephen,
Heel bijzonder dat u uw Godservaring op deze website met ons, uw medemens wilt delen. Er zijn veel vragen die omhoog komen en bestaan, maar misschien is het beter om eerst te luisteren, naar wat u ons te vertellen hebt.
Ik heb uw boek ‘Thuiskomen bij God’ gelezen en moet zeggen dat door uw kritische opmerkingen aan het adres van de christelijke traditie, het soms best wel confronterend is. Ik vraag mij wel af, of u door u bijzondere ervaring op dit gebied altijd gelijk heeft, of dat bij de interpretatie van Bijbelse feiten, toch ook sprake is van persoonlijke overtuiging?
Toch beschouw ik dit als zeer waardevol, omdat ik ook inzie dat het ‘geloofssysteem‘ de oorspronkelijke boodschap heeft uitgedoofd. Ik kijk uit naar het moment dat uw nieuwe boeken beschikbaar komen.
Je zou hopen dat dit een groot publiek zou mogen bereiken. Helaas leert de ervaring dat dit niet eenvoudig zal zijn. Daarom is het heel dapper dat u zich zo kwetsbaar durft op te stellen. Een authentiek mens zal door de maatschappij niet altijd gewaardeerd worden.
Hoe zou het zijn als u bijvoorbeeld bij de ‘Wereld Draait Door’ uw nieuwe boek zou mogen presenteren? Zou het überhaupt begrepen worden? Toch is het inderdaad beter het licht wel in de duisternis te laten schijnen, zeker in deze tijd waar de wereld gebukt gaat onder haar inhouds- en liefdeloosheid.
Ik hoop dat wij van u mogen leren, hoe wij zo ook bezield in het leven kunnen komen te staan.
Dank hiervoor, vriendelijke groet, Pieter
Beste Pieter,
Dank je wel voor je reactie! Ik zal proberen daar kort en bondig recht aan te doen.
"Ik heb uw boek ‘Thuiskomen bij God’ gelezen en moet zeggen dat door uw kritische opmerkingen aan het adres van de christelijke traditie, het soms best wel confronterend is. Ik vraag mij wel af, of u door u bijzondere ervaring op dit gebied altijd gelijk heeft, of dat bij de interpretatie van Bijbelse feiten, toch ook sprake is van persoonlijke overtuiging?"
Ga er nooit vanuit dat iemand gelijk heeft. Het gaat om waarheid, echtheid en een kritisch gesprek met de traditie. Een theologische visie kan en moet goed onderbouwd zijn. Daarvoor moet je een vakbekwaam theoloog zijn, maar ook een grote visie hebben. Ik heb een hemelse visie ontvangen, maar ik heb doctoraal theologie gedaan en mijn leven lang wetenschappelijk onderzoek gedaan om aan dat geschenk recht te doen. Ik communiceer als vakbekwaam theoloog, maar ik kan van de orthodoxie afwijken door mijn ontmoeting met God.
"Ik kijk uit naar het moment dat uw nieuwe boeken beschikbaar komen."
Dat doet me goed om te horen. Ik ben bezig met een boek over Paulus te schrijven, maar wie Paulus wil begrijpen moet begrijpen wat Jezus bewoog. En om dat te begrijpen moet men zien hoe de Joodse wereld en theologie er uitzag in zijn dagen. In feite moeten we het hele plaatje zien vanaf Abraham tot en met de tijd na de Ballingschap tot aan Jezus. Het gaat altijd om de grootst mogelijke visie over te dragen. Een mens die kortzichtig is, is in feite blind. Het boek kent dus twee delen. Deel 1 is het grote verhaal. Deel 2 is hoe Paulus dat verhaal radicaliseert en de wereld indraagt.
"Je zou hopen dat dit een groot publiek zou mogen bereiken. Helaas leert de ervaring dat dit niet eenvoudig zal zijn. Daarom is het heel dapper dat u zich zo kwetsbaar durft op te stellen. Een authentiek mens zal door de maatschappij niet altijd gewaardeerd worden. Toch is het inderdaad beter het licht wel in de duisternis te laten schijnen, zeker in deze tijd waar de wereld gebukt gaat onder haar inhouds- en liefdeloosheid."
Het ontroert me dat je begrip en waardering hebt voor de positie waarin ik verkeer. De ruimte in mijn hart bevat de hele mensheid, maar juist dat maakt mij eenzaam. Mijn gesprek als mysticus met mensen doorbreekt die eenzaamheid. Dus bedankt!
Liefs, Stephen
Stephen,
Ik ken je van dichtbij, maar nu spreek ik je aan als u.
Nadat ik het stuk gelezen heb over u als mysticus, ben ik stil van binnen. Ik voel ontzag ten opzichte van het grote en onzegbare waar u toch woorden aan hebt gegeven. Woorden die mijn ziel tot in het diepste raken omdat ze het mysterie van God overbrengen. U bent niet alleen een mysticus, maar ook een mystiek schrijver, of misschien moeten die twee altijd samen gaan, want wat is een mysticus zonder woorden? Als er alleen Godservaringen zijn zonder die te (kunnen) verwoorden, wat betekenen die ervaringen dan voor de mensheid?
U weet op ongeëvenaarde wijze uw ervaringen te verwoorden en daarmee geeft u de mensheid letterlijk een godsgeschenk. Wij mogen iets meebeleven van het goddelijke dat u ten deel is gevallen. Dat verzacht en verwondert mij. Dat het toch mogelijk is dat God zo dichtbij kan komen; dat het dus niet aan God ligt. Over uw verandering te lezen verandert mij als lezer ook een beetje; wellicht gestadig als ik die woorden in mij laat groeien.
Dat er ergens op de wereld – ooit, nu – een mens is (geweest) die één was/is met God. Zoals Jezus, zoals Paulus, zoals de profeten, en zoals u. En juist nu, in deze tijd. Door uw ‘bekentenis’ maakt u de tijd, de jaren, de eeuwen van geen betekenis. U laat zien dat een Godservaring niet vastzit aan jaartallen, maar dat God dwars door de tijd ontmoetbaar is; dat profeten en mystici in alle tijden kunnen bestaan, van alle tijden zijn, en verbonden zijn – dwars door tijd en ruimte, in een goddelijke en existentiële eenheid. Met existentieel bedoel ik hier dat het in het persoonlijke leven op eenzelfde heftige manier uitwerkt en de ervaring niet binnengehouden kan worden; bij geen van hen.
Het houdt mij zeer bezig. Ik kan er niet over uit. Het maakt mij bescheiden. Al mijn streven naar bevestiging en mijn prutserijen komen mij als dwaas en overbodig voor. Ik laat me liever vervullen door de verwondering over wie u bent en door de woorden van de overzij die u mij gegeven hebt en die ik kan herlezen. U geeft uw hele leven daarin weg.
Elisabeth Riphagen